WYSTAWA: EWELINA PĘKSOWA, ZDZISŁAW WALCZAK, WŁADYSŁAW WALCZAK BANIECKI. Obrazy na szkle z kolekcji Muzeum Tatrzańskiego

28 stycznia – 31 lipca 2016

Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego

Warszawa, ul. Krakowskie Przedmieście 15/17

 

 

Ewelina Pęksowa, Zdzisław Walczak i Władysław Walczak Baniecki należą do grona najbardziej znanych i utytułowanych zakopiańskich artystów malujących na szkle, tworzących na przełomie XX i XXI wieku. Ich artystyczna droga miała wiele punktów wspólnych.

Rozpoczęła się w 1968 roku od udziału w Konkursie Malarstwa na Szkle na Podhalu, zorganizowanego przez Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem. Źródło inspiracji znaleźli w dziewiętnastowiecznych ludowych obrazach na szkle zgromadzonych w muzealnych kolekcjach. Identyfikując się z tradycją regionu, wybrali ludową stylistykę i repertuar ikonograficzny nawiązujący do podhalańskiego folkloru, jednak każde z nich wypracowało własny niepowtarzalny styl, zapisując ważną kartę w dziejach współczesnego polskiego malarstwa na szkle.

 

Na wystawie w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego zaprezentowano czterdzieści jeden obrazów autorstwa Eweliny Pęksowej, Zdzisława Walczaka i Władysława Walczaka Banieckiego, pochodzących ze zbiorów Muzeum Tatrzańskiego im. Dra Tytusa Chałubińskiego w Zakopanem. Stanowią one część cennej kolekcji malarstwa na szkle, tworzonej od początku istnienia Muzeum (1889 r.), a liczącej obecnie ponad tysiąc dwieście obrazów. Składają się na nią ludowe malowidła anonimowych malarzy pochodzące z końca XVIII i początku XIX wieku, prace zakopiańskich artystów z okresu międzywojennego oraz obrazy stworzone po drugiej wojnie światowej przez malarzy odwołujących się w formie i ikonografii do dziewiętnastowiecznego malarstwa na szkle oraz tych, którzy w swych artystycznych poszukiwaniach odeszli od ludowych wzorów.

Zakopiańska kolekcja jest znakomitą ilustracją dziejów tej dziedziny sztuki na Podhalu, począwszy od XIX w., kiedy obrazy na szkle pełniły w kulturze góralskiej ważną funkcję religijną. Potem stały się cennymi pozycjami w kolekcjach prywatnych i muzealnych. Dzięki nim wreszcie na początku XX wieku powrócono do tej techniki malarskiej, co zaowocowało powstaniem w Zakopanem i jego okolicach ważnego ośrodka malarstwa na szkle.